Die ene uitbrander, die herinner ik me nog in detail…
Vooral omdat ik hem totaal niet zag aankomen.
Wat een impact heeft die tot op vandaag gemaakt.

Het was in de jaren ’80. Ik was een rappe leerling.
Ik zoefde graag snel door teksten heen, had moeite te blijven opletten als het trager ging.
Ze hielden me bezig met werkstukken over mummificering van farao’s of het ontstaan van het heelal.
Op die ene dag hield een klasgenootje een spreekbeurt.
De zenuwen hadden het roer in handen, de soepelheid en snelheid verdwenen totaal uit het verhaal.
Binnen no-time raasde de onrust door me heen en ik kon mezelf amper bij de les te houden.

Ik besloot iets ‘nuttigs’ te gaan doen met mijn tijd.
Ik turfde het aantal keer dat een haperende ‘uh’ tussen de zinnen door verscheen.
Zo kon ik haar achteraf de nodige feedback geven tijdens de ‘tips & tops’ ronde, dacht ik… ?
In de tips-ronde stak ik mijn vinger op en vertelde dat er maar liefst 134 keer UH was gezegd in de spreekbeurt, dat was wel wat erg veel. Dat kon wel anders.
Amper was ik uitgesproken of ik zag het gezicht van onze docent vertrekken.
Waar ik normaal geen kwaad woord kreeg, schoot hij uit zijn slof.
Hoe ik het in mijn hoofd haalde om zoiets te zeggen en dat dit NIET de manier was om een tip te geven.

Ik schrok me wezenloos. Wat had ik gedaan?
De beteuterde blik van mijn klasgenootje drong door.
Ik was volledig voorbij gegaan aan het gevoel van de ander, de worsteling, de poging om te presenteren, waar angst leefde.
Feitelijk had ik gelijk met mijn opmerking maar menselijk gezien was dit niet de manier.

Eén flinke wake-up call kan je eigen wijsheid snel laten groeien.
Ik ben milder en voorzichtiger geworden, door die ene uitbrander.
Hoppa, op mijn plek teruggezet.
Als je wat te melden hebt, doe je dat maar op een normale manier.
Of soms misschien gewoon ook eens niet.

Achteraf ben ik dankbaar voor deze les.
Sterker nog, ik voel me zelf ook geroepen om iets te doen.
Als ik iemand tref met een iets te grove mond en een flinke positie,
zal ik subtiel maar ook helder confronteren.
Als je anderen (en vaak ook jezelf) schaadt en niet op tijd reflecteert,
wie neem dan de moeite of durft je te spiegelen?

Ik wil niemand opvoeden of veroordelen.
Wel inspireren naar hoe het anders kan.
Mijn rol naar ondernemers en leiders sluit daar mooi op aan.
Met oprechte intentie zet ik mijn scherpzinnigheid in.
Voor mij is het een vorm van bijdragen in het geheel.
Dat is in het belang van die ander, de mensen en de organisatie eromheen.
Meestal gaat het goed, enkel als het ècht te bont wordt gemaakt, dan krijg je de ietwat vollere laag, zoals ik hem ook kreeg ?

Heb jij wat tegengas en scherpte nodig omdat jij weet dat je een pittige bent?
Of ben jij juist ook die kritische persoon, die innerlijke onrust herkent?
Wil jij met meer geduld en rust anderen inspireren?
Boek een vrijblijvende kennismakingscall in, om te ontdekken wat ik in jouw zelfleiderschap kan toevoegen!